Ale znowu: jak odróżnisz autorytet prawdziwy od autorytetu fałszywego, to jest mądrość prawdziwą od pozoru mądrości? Jeśli to potrafisz — to po cóż ci jeszcze jakie autorytety?

— A pan, że tak prosto z lufy zapytam, jak politycznie stoisz? — A to ja prosto z lufy rzeknę, że politycznie to ja w kącie siedzę.

Nie można wziąć cziorta za druga i potem dziwić się, że dziatki ci znieprawił, żeńszczinę zbałamucił, kocięta dla czystej przyjemności zamęczył i w kaplicy nasrał.

Po tym więc mierzymy i odróżniamy Państwo od Państwa: po minie człowieka na wejściu do urzędu, po zgięciu pleców i nachyleniu karku, po sile spojrzeń między petentem i biurokratą.

Ci, co upadli na dno, wiedzą, na czym stoją.

- Nie nienawidzę ludzi- To szlachetniejsze niż nimi pogardzać. Konieczny jest rygor i strach, i hierarchia silnej władzy, porządek uległości, w którym nigdy nie nastąpi pomieszanie słabych z silnymi, panów z niewolnikami, miłości z posłuszeństwem. (rozmowa Hieronima Berbeleka z Maksymem Rogiem)

…Są ponoć takie kategorje obłędu, urazy duszy, które zostawiają ludzi całkowicie oderwanymi od doświadczenia, odciętymi od wrażeń zmysłowych. Powiada się: żyją we własnym świecie. W klinice profesora Zylberga widziałam katatoników. Świat namacalny nie jest im do niczego potrzebny, wyobrażenie zwyciężyło. Pewnie w końcu okazało się  p r a w d z i w s z e.  Czy to miał pan na myśli? Jeśli zgubimy miarę prawdy — co decyduje? Cokolwiek.

Cała kultura opiera się na udawaniu. Że jesteśmy kulturalni.

Stojąc między psem i bogiem, ku któremu człowiek obróci twarz?

Wyobraź sobie […], że wisisz na sieci stalowych nici rozpiętej między tysiącami ludzi, twoją rodziną, znajomymi, sąsiadami, „towarzystwem” , a każda nić zakończona jest zadziorowym haczykiem, wkłutym w mięśnie, do kości… I teraz spróbuj poruszyć się wbrew ruchom cudzym, połamiesz sobie kręgosłup, teraz spróbuj powiedzieć coś wbrew cudzym gardłom i językom, wyrwiesz sobie swój język, teraz zaprzecz Wstydowi!